نظریه جهان هولوگرافیک که در دهه ۱۹۹۰ پیشنهاد شد، می‌گوید تمام اطلاعاتی که واقعیت سه بعدی ما (به اضافه یک بعد زمان) را می‌سازند، روی مرزهای یک سطح دو بعدی قرار دارد. تصور کنید هر چیزی که در این جهان سه بعدی، می‌بینید، می‌شنوید و حس می‌کنید، در حقیقت از یک میدان دو بعدی سرچشمه گرفته باشد. ایده اصلی شبیه به هولوگرام‌های عادی است که یک تصویر سه بعدی را در یک سطح دو بعدی رمزگذاری می‌کنند؛ مثل هولوگرام‌هایی که در کارت‌های اعتباری می‌بینیم. حالا تصور کنید این‌بار تمام جهان، کدگذاری شده است.
یک مثال بارز در مورد ویژگی‌های هولوگرافیکی، تماشای یک فیلم سه بعدی در سینماست. ما تصاویری را می‌بینیم که طول، عرض و از همه مهم‌تر، عمق دارند. در حالیکه همه‌ی آنها از یک صفحه دو بعدی مسطح، منشا گرفته‌اند. تفاوت چنین فیلمی با جهان سه بعدی، در این است که می‌توانیم اشیا را لمس کنیم و بنابراین از دید ما، تصاویر واقعی هستند.