پدربزرگ

این فسیل به یک هومینین قدیمی - آسترالوپیتِکوس آنامِنسیس - تعلق دارد که گمان می‌رود جد مستقیم گونۀ معروف «لوسی» - آسترالوپیتِکوس آفارنسیس - باشد. قدمت این فسیل به زمانی برمی‌گردد که اجداد ما از درختان پایین آمده و راه‌رفتن روی دو پا را شروع کرده بودند؛ اما هنوز صورت‌های میمون-شکل با استخوان‌های بیرون‌زده، فک قوی و مغز‌های کوچک خود را داشتند. این فسیل قدیمی‌ترین عضو شناخته‌شدۀ گروهِ آسترالوپیتکوس است.

درحالیکه لوسی در مطالعات تکامل انسان بسیار مورد توجه قرار گرفته است، تاکنون اطلاعات چندانی برای ردیابی جد مستقیم او وجود نداشته است؛ فقط چند عدد دندان، استخوان‌های برخی از اعضا و چند تکه از استخوان جمجمه سرنخ‌هایی درباره ظاهر و سبک‌زندگی این گونه در اختیار دانشمندان قرار داده بودند.
جمجمه نشان می‌دهد که MRD مغز کوچکی داشته – تقریباً یک-چهارم مغز انسان مدرن –، اما تا همان وقت برخی ویژگی‌ها که او را به میمون‌ها شبیه می‌کردند از دست داده بوده است. دندان‌های نیش او کوچکتر از دندان‌های نیش فسیل‌های پیشتر از اوست و مشخص است فک قوی و استخوان‌های برجسته گونه که در لوسی و فسیل معروف خانم پِلِس (یکی دیگر از اعضای متأخر گروه آسترالوپیتِکوس) مشاهده می‌شود، در MRD در حال شکل‌گیری بوده است. دانشمندان فکر می‌کنند این ویژگی‌ها به این گونه‌ها کمک می‌کرده غذا‌های سفت را در فصول خشک که سبزیجات کمتر یافت می‌شد، بجوند.