نمی‌دانم کارل ساگان را می‌شناسید و با فعالیت‌هایش آشنا هستید یا خیر، اما این پرسشی بود که او مطرح کرد و در نوشته‌ای کوتاه از کنار آن گذشت. هر چند این سوال در اصل ساخته و پرداخته ساگان هم نبود. او این پرسش را از اسلاف یونانی خود در بیش از 2000 سال قبل به ارث برده بود و البته از دید من، این پرسش به شیوه‌ها و بیانات گوناگون در طول تاریخ بشریت طرح شده و پاسخ هم داده شده است.  

بیایید کمی درباره واژه‌هایی که این پرسش را شکل می‌دهند بیشتر بدانیم. دنیا چیست؟ کائناتی که خوب است ما درک کنیم کدام است؟ چه اندازه‌ای دارد؟

دنیا که می‌توان آن را عالم بزرگ مقیاس (macro cosmos) نامید مجموعه‌ای عظیم و بسیار متنوع شامل همه آن چیزی است که در تصور ما می‌گنجد. کهکشان‌ها بزرگ‌ترین ذرات این دنیا هستند. شاید بتوان آنها را یاخته‌های اصلی دنیای بزرگ مقیاس خودمان بنامیم. کهکشان‌ها مجموعه‌هایی بزرگ هستند که شامل ستارگان و سحابی‌ها (سازندگان ستاره‌ها) می‌شوند و البته به جز آنها هر چیز دیگری را در این دنیا در خود جا داده‌اند. این سازه‌های کیهانی بزرگ اندازه‌هایی غیرقابل تصور دارند. مثلا راه شیری که کهکشان خودمان است و ما به همراه منظومه شمسی‌مان درون آن به سر می‌بریم کهکشانی متوسط از گونه کهکشان‌های مارپیچی است. راه شیری را می‌توانید یک بیضی بزرگ فرض کنید که قطر آن بیش از 110 هزار سال نوری است. یعنی برای طی کردن عرض این کهکشان با سرعت نور (بالاترین سرعتی که در دنیای مادی می‌توان تصور کرد) باید بیش از 110 هزار سال زمان صرف کرد، اما در دنیایی که ما از آن به عنوان دنیای بزرگ مقیاسمان نام بردیم کهکشان‌هایی به مراتب بزرگ‌تر از راه شیری هم وجود دارد. کهکشان‌های با ابعاد بزرگ‌تر و البته در تعداد بسیار زیاد. امروزه براساس آخرین برآوردهایی که از تعداد کهکشان‌ها داریم بیش از 170 میلیارد (000‌/‌000‌/‌000‌/‌170) کهکشان باید در دنیا وجود داشته باشد. هر چند امروزه این رقم خیلی بیش از این هم اعلام می‌شود. از سوی دیگر درون هر کهکشان بیش از 100 میلیارد (000‌/‌000‌/‌000‌/‌100) ستاره وجود دارد. این اعداد واقعا نجومی هستند یعنی با یک حساب سرانگشتی متوجه می‌شویم که در دنیای بزرگ مقیاسی که ما تاکنون قادر به دیدنش هستیم بیش از 000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌ 17(17سکتلیون ) ستاره وجود دارد. (حاصل ضرب تعداد ستارگان در تعداد کهکشان‌ها) و البته توجه دارید که گفتم آنچه که تاکنون قابلیت دیدنش را داشته‌ایم. ما امروزه می‌دانیم (براساس شواهد کاملا محکم فیزیکی) که مقدار بسیار زیادی ماده در دنیا وجود دارد که ما هنوز آنها را ندیده‌ایم (دیدن به معنی آشکارسازی با ابزار‌های فیزیکی و نجومی) این ماده مرموز که با نام ماده تاریک شناخته می‌شود بیش از 4 برابر دنیای قابل دیدن ما جرم دارد. یعنی اگر مثلا این ماده تاریک را هم همسان با کهکشان‌ها و ستاره‌های موجود فرض کنیم بنابراین تعداد ستارگانی که از ماده تاریک ساخته شده‌اند بیش از 000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌68 (68سکتلیون ) ستاره به رقم بالا اضافه خواهد شد، اما دنیای ما فقط از ستاره‌ها ساخته نشده است. سیاره‌ها، سحابی‌ها، اجرام غیرستاره‌ای دیگر، اتم‌ها و مولکول‌ها و مواد معدنی و آلی دیگر و هزاران و میلیون‌ها ماده و جرم و شکل دیگر این دنیای بزرگ مقیاس را تشکیل داده‌اند. سوال این است که آیا توده مغزی ما با جرمی که فقط کمی بیشتر از یک کیلوگرم ماده دارد می‌تواند چنین دنیای عظیمی را شناسایی کند، آن را درک کند و روابط آن را شناسایی کند؟ آیا ما با چنین مغزی امکان این را داریم که درک صحیحی از دنیای پیرامونمان داشته باشیم؟

بیایید در نخستین بخش از پاسخی که به این پرسش اساسی می‌دهیم فقط از منظر کمی به آن بپردازیم. مثلا بیایید ببینیم اصلا مغز ما آدم‌ها (به عنوان مهم‌ترین ارگان پردازش و ذخیره­ اطلاعات) توان دریافت این حجم داده را دارد یا نه.

مغز از مجموعه‌ای از سلول‌های عصبی تشکیل شده است. نورون‌ها یا سلول‌های عصبی مغز وظیفه دریافت و پاسخ‌دهی به همه داده‌های محیط پیرامون را دارد. در مغز ما آدم‌ها در حدود 10 به توان 11 نورون وجود دارد (000‌/‌000‌/‌000‌/‌100).

این سلول‌های عصبی همچون مدارهای الکترونیکی هستند که جریان داده‌ها و انتقالات و تبادلات آنها را میسر می‌سازند، اما نورون‌ها در انجام این وظیفه مهم تنها نیستند. هر نورون از مجموعه‌ای از رشته‌های ریز متصل تشکیل می‌شود به نام دندریت‌ها. آنها همچون کلید‌های ریزی هستند که نورون‌ها را به شیوه‌های مختلف و در مدارهای گوناگون به هم دیگر وصل می‌کنند. این دندریت‌ها هستند که با برقراری اتصال یا قطع کردن جریان عصبی می‌توانند همچون صفر و یک‌های رایانه‌ای اطلاعاتی را شکل دهند که در مغز ما ثبت می‌شوند و باقی می‌مانند یا تحلیل می‌شوند یا فراموش می‌شوند و به نیستی می‌رسند. هر نورون در حدود 1000 دندریت می‌تواند داشته باشد یعنی مغز ما آدم‌ها در حدود 000‌/‌000‌/‌000‌/‌000‌/‌100 (100 تریلیون) دندریت دارد.

حال اگر فرض کنید که هر دندریت شامل یک بیت داده باشد معنی این اعداد این است که مغز ما فقط می‌تواند 10به‌توان 14 بیت داده را در خود جای دهد. این را مقایسه کنید با تعداد ستارگان عالم... مغز ما کمتر از یک 100 تریلیونیم از کل دنیا را می‌تواند در خود جا دهد. از آن عجیب‌تر این که مثلا یک دانه بلور نمک بیش از تمام ظرفیت مغز ما اطلاعات در آن نهفته است. بنابراین به نظر نمی‌آید که ما بتوانیم حتی بخش کوچکی از دنیا را درک کنیم و آن را تحلیل کنیم. پس چه اتفاقی می‌افتد؟ این همه علم‌ورزی و انجام برنامه‌های علمی و پروژه‌های گرانقیمت ملی و بین‌المللی برای چیست؟ اگر ما حجم و ظرفیت داده‌های مغز ما حتی از یک بلور نمک کمتر است، پس چگونه ادعای شناخت دنیا را خواهیم داشت؟

پاسخی که برای این پرسش و ادعا وجود دارد در اصل مفهوم علم نهفته است. علم مجموعه‌ای از دانستنی‌ها نیست که برای شناخت دنیا به آنها نیاز داشتیم. علم بدنه دانایی است. علم شیوه‌های تحلیل است.

بنابراین وقتی می‌خواهیم یک بلور نمک را مورد شناسایی قرار دهیم یا دنیای بزرگ مقیاس را بشناسیم لازم نیست به تعداد ستارگان و داده‌های مرتبط با آن دندریت داشته باشیم. کافی است برای شناختن دنیا (بزرگ مقیاس یا کوچک مقیاس، فرقی نمی‌کند) قوانین و ضوابط دنیا را بشناسیم. با دانستن تعداد کمی از این قوانین می‌توانیم کل دنیا را مورد شناسایی قرار دهیم.

خوشبختانه ما در دنیایی زندگی می­ کنیم که دارای قانون است. دنیای ما پر است از ضوابطی که همه دنیا را شکل داده است و کافی است که ما این قوانین را کشف کنیم. اگر چنین کنیم یعنی پا به حیطه علم گذاشته‌ایم و اگر چنین نکنیم یعنی حیطه دانش را نشانه گرفته‌ایم. کشف و شناسایی دنیا نیازی به دندریت‌های بی‌شمار ندارد کافی است قوانین دنیا را کشف کنیم تا دنیا کشف شود.

به گفته دانشمندان هر ۲۷ میلیون سال یک بار زندگی بر روی کره زمین کاملا نابود می گردد و البته تا انقراض بعدی فقط ۱۶ میلیون سال وقت داریم. طبق تحقیقاتی که جدیدا تحت عنوان «وقایع انقراض» به بررسی سیاره مان طی ۵۰۰ میلیون سال گذاشته پرداخته است، ثابت شده است که این اتفاق طبق یک برنامه زمانی منظم به وقوع می پیوندد. این مطالعات بازه زمانی دو برابر تحقیقات قبلی را پوشش داده اند دانشمندان دانشگاه کانزاس و انستیتو اسمیت سونیان با اطمینان ۹۹ درصد مطمئن اند که انقراض ها روی کره زمین دقیقا ۲۷ میلیون سال یک بار اتفاق می افتند. البته در دهه ۸۰ میلادی دانشمندان عقیده داشتند که انقراض های دوره ای زمین به دلیل تاثیر دوره های تاریکی خورشید است که آن را Nemesis می نامیدند. طبق این تئوری نمسیس هر ۲۷ میلیون سال یک بار با ابرهای اورت برخورد می کند و بارانی از شهاب سنگ را به سوی ما می فرستد آخرین انقراض هم ۱۱ میلیون سال پیش اتفاق افتاده است و ده درصد موجودات ساکن کره زمین را حذف کرده است. یعنی اینکه تنها ۱۶ میلیون سال تا وقوع انقراض بعدی باقی مانده است. البته نموداری که برای بازه ۵۰۰ میلیون ساله رسم شده است نشان می دهد که گاهی این اتفاق ۱۰ میلیون سال زودتر می افتد شهاب سنگها با زمین برخورد می کنند و معمولا این برخورد باعث انقراض بخش زیادی از موجودات زنده می شود. دقیقا شبیه اتفاقی که در دوران کرتاسه برای دایناسورهای بیچاره افتاد. انقراضی که نیمی از گونه های موجودات را حذف کرد و راه را برای پستانداران باز کرد تا به گونه اصلی سیاره تبدیل شوند. دایناسورهای بیچاره را یک شهاب سنگ با قطر تقریبی ۱۵ کیلومتر از پای درآورد. این برخورد باعث انفجاری یک میلیارد برابر قوی تر از بمب اتمی هیروشیما شده است. خب فکر می کنم باید ساعت های تان را کوک کنید و هرچه زودتر به کارهای عقب افتاده تان برسید. چون ۶ میلیون سال بیشتر وقت ندارید. شاید هم خوش شانس باشید و این نوبت‪،‬ چرخه ۱۶ میلیون سال فرصت در اختیارتان بگذارد.

انسان در طول زندگی‌اش ۱۸ کیلو پوست می‌اندازد!!
ـ آیا می‌دانی که شما در روز تولید خود، تقریباً با ۱۸ میلیون نفر سهیم هستید.
ـ هنگ‌کنگ با ۷۴۲۲ آسمان‌خراش رکورد آسمان‌خراش‌ها را در دنیا به‌خود اختصاص داده است.
ـ پوست انسان بالغ می‌تواند مساحتی به اندازه دو مترمربع را بپوشاند.

ـ دانشمندان معتقدند انگشت کوچک پای انسان به مرور زمان ناپدید خواهد شد، چرا که ما کمترین استفاده از آن را داریم.
ـ به‌طور متوسط قطب جنوب ۲۰ درجه سردتر از قطب شمال است، سردترین روز قطب جنوب ۸۸ درجه زیر صفر ثبت شده است.
ـ مردها از صدهزار سال پیش شروع به اصلاح کردن صورت خود کرده‌اند. آنها به کمک گوش‌ماهی و صدف‌ها این‌کار را انجام می‌دادند.
ـ فیثاغورث که به دلایل مذهبی از کشور خود گریخته بود و به ایران پناه آورده بود توسط داریوش کبیر دارای زندگی خوب همراه با مستمری دائم شد.
ـ بیشترین جراحی‌های پلاستیک در اسپانیا انجام می‌شود.
ـ مردم فیلیپین به بیش از هزار لهجه سخن می‌گویند.
ـ بیشترین روزنامه در چین به چاپ می‌رسد، روزانه صدمیلیون نسخه یعنی ۱۰ درصد کل روزنامه‌های جهان در چین به چاپ می‌‌رسد.
ـ خلیج‌فارس ۵۰۰ هزار سال قدمت دارد.
ـ اردنی‌ها چاق‌ترین مردمان دنیا را دارند، بهتر است این را هم بدانید که ۷۵ درصد از خانم‌ها و ۶۰ درصد از آقایان اردنی چاق هستند.
ـ اولین مردمانی که نخ را کشف کردند و موفق به ریسیدن آن شدند ایرانیان بودند.
ـ پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۲۵ از هر سه نفر در جهان یک نفر با کمبود آب مواجه می‌شود. در حال حاضر ۲۹ کشور با کمبود آب مواجه هستند که با پیش‌بینی‌های انجام شده احتمالاً زندگی این کشورها فلج خواهد شد. گفته می‌شود در سال‌های آتی جنگ‌هائی بر سر آب در جهان رخ خواهد داد.
ـ مدت زمانی که لازم است تا تمام آب اقیانوس‌ها یک دور در چرخه هیدرولوژیکی بچرخد سه هزار سال است.

روغن ماشین نخورید

روغن نباتی و روغن مایع روغن های صنعتی اند
روغن دو نوع است روغن خوراکی و روغن صنعتی. روغن خوراکی این خصوصیات را دارد:
1. در برابر حرارت های معمول مقاوم است
2. دود نمیکند اگر 100بار مکرر استفاده شود مجدد میتوان از آن استفاده کرد. روغنی که صنعتی باشه اگر گرمش بکنید حرارت بهش بدید بالای 60 درجه دود میکنه و سمی میشه
3. اگر تراوش کند روی کاشی آشپزخانه یا روی گاز چسبندگی ایجاد نمیکند و با دستمال پاک میشود
 دمای بدن انسان37 درجه است ولی دمای کبد 40 درجه است کبد بزرگترین کارخانه پیشرفته جهان است وقتی روغن صنعتی به اون برسد در این دما سفت میشود در نتیجه کبد دیگه نمیتواند کار کند و این کارخانه به این عظیمی از کار می افتد و در سونو گرافی میگویند کبد چرب است اصلاً در طب سنتی چیزی به نام کبد چرب وجود ندارد روغن خوراکی مطلقاً کبد چرب ایجاد نمی کند
روغن خوب چه روغنی است ؟  روغن کنجد, روغن زیتون, روغن زرد گوسفندی, دمبه و شهم گاو

<> 

عکس/چرا نباید در پمپ‏بنزین باموبایل حرف زد

اگر گفتید چرا نباید توی پمپ بنزین با موبایل حرف زد؟   به گزارش الف، من نشنیدم که توی ایران قانونی باشه در خصوص حرف نزدن با موبایل توی پمپ بنزین... ولی گویا توی کشورهای دیگه این قانون هست... حالا دلیلش : مواد لازم برای این آزمایش : اعدد ماهیتابه ، 3 قطعه ی کوچک فلزی مثل شکل ، 1ورق فویل ، 1عدد موبایل ، مقداری نفت یا بنزین اون سه قطعه ی فلزی رو به شکل L خم کنین و در ماهیتابه بذارین   ورقه ی آلومینیومی (فویل) رو مچاله کنین و روی این قطعات بذارین:   مقداری نفت یا بنزین روش بریزین:   حالا با گوشیتون در نزدیکی ماهیتابه به یکی از دوستانتون زنگ بزنین، مهم نیست کی باشه، مهم اینه که زنگ بزنین!   کمی صبور باشین، بالاخره اتفاق خواهد افتاد:   آتیش: تعجب کردین؟! یادتون باشه این آزمایش رو در محلی امن انجام بدین، و دفعه ی دیگه که به پمپ بنزین رفتین، گوشیتون رو خاموش کنین بخصوص موقع پر کردن باک!!!

در تازه‌ترین ایده خودروهای الکتریکی بدون آلایندگی، خودرویی 2 چرخ با هدایت خودکار طراحی شده که می‌تواند به طور خودکار و با استفاده از حسگرها و جی.پی.اس، سفر امنی را انجام دهد و با تعویض باتری‌ها به جای شارژ کردن، زمان توقف خودرو را کاهش دهد.

کارشناسان، خودروهای الکتریکی فاقد آلودگی را در دسته خودروهای آینده قرار می‌دهند و از هم‌اکنون، طرح‌های جالبی برای آن‌ها ارایه می‌دهند. ای.وی 2020 هم خودرویی از این نوع است.

 

به گزارش اکوفرند، این خودرو که زاییده افکار یک طراح صنعتی به نام رابین لانگ است، طوری طراحی شده که حرکت در مراکز شلوغ شهری و حومه شهر را راحت می‌کند. لانگ معتقد است عصر آینده نیاز به خودروهای پاک و راحتی دارد که می‌تواند سفر کردن را در شهرهای متراکم امروزی آسان‌تر کند.

برای آن که تجربه سفر برای شما راحت‌تر و آرامش‌بخش‌تر باشد، این وسیله نقلیه خودکار است و به وسیله گروهی از حسگرها که اطلاعات مختلف را به سیستم هدایت منتقل می‌کنند، کنترل می‌شود. پردازشگرهای روی خودرو، اطلاعات کافی را برای حرکت خودرو بدون نیاز به کنترل راننده فراهم می‌کند.

کف این خودرو هم می‌تواند به‌طور خودکار، ارتفاعش را پایین بیاورد تا ورود به آن راحت‌تر باشد و این کار را با استفاده از تغییر فشار لاستیک انجام می‌دهد. برای هدایت خودرو از سیستم NAV-i Driver استفاده شده که با ترکیبی از حسگرهای مستقر در اطراف خودرو و سیستم جی.پی.اس، وسیله نقلیه را بدون نیاز به راننده به طور امن هدایت می‌کند.

نیروی محرکه ای.وی 2020 توسط باتری‌های سلولی تامین می‌شود که پس از خالی شدن کافی است به جای شارژ، تعویض شوند. در طراحی لانگ، ایستگاه‌هایی برای این منظور پیش‌بینی شده که باتری‌های شارژ شده را جایگزین باتری‌های خالی شده می‌کنند.