"جیمز کامرون، می خواهد از این سفر یک فیلم مستند سه بعدی بسازد"
کهکشان راه شیمی
نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است.
کهکشان راه شیمی
نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است.خودتان آب را برقکافت نمایید...
http://www.tryscience.org/experiments/experiments_electrolysis_online.html
بازگشت جیمز کامرون از سفرش به عمیق ترین نقطه زمین
جیمز کامرون، کارگردان فیلم تایتانیک از سفرش به عمیق ترین نقطه از اقیانوس آرام بازگشت.
او به جایی رفت که پیش از این تنها دو نفر و آن هم پنجاه سال پیش به آنجا سفر کرده بودند.
آقای کامرون به تنهایی به این سفر رفت و قصد داشت که شش ساعت را در اعماق اقیانوس به گشت و گذار بپردازد. فیلم سه بعدی بگیرد و نمونه هایی را برای دانشمندان جمع آوری کند.
این نقطه از اقیانوس درازگودال ماریانا نام دارد. دراز گودال، نقاط عمیق در کره زمین هستند که در زیر اقیانوس ها جای دارند.
عمق درازگودال ماریانا، از ارتفاع قله اورست بیشتر و حدود یازده کیلومتر است.
جیمز کامرون برای رسیدن به عمیق ترین نقطه این درازگودال دو ساعت در راه بود.
زیردریایی او در این سفر، "دیپ سی چلنجر" نام دارد و تنها سرنشین آن هم خود آقای کامرون است.
خرج ساختن این زیر دریایی و سفر او را خود فیلم ساز، موسسه نشنال جیوگرافیک و شرکت رولکس پرداخت کردند.
یادگار کودکی
"زیر دریایی جیمز کامرون مجهز به دوربین فیلمبرداری و نورافکن است. به طوری که آن را به یک استودیوی تلویزیونی کوچک تشبیه کرده اند"
جیمز کامرون پیش از شروع سفرش، به خبرنگار بی بی سی گفت که این سفر برای "به انجام رساندن یک رویا" انجام می شود.
او گفت در زمان کودکی اش، مردم انگار در رمان های تخیلی زندگی می کردند: "انسان به ماه رفت و کوستیو، در اقیانوس ها به تحقیق مشغول بود."
آقای کامرون می گوید: "من در چنین شرایطی بزرگ شدم. اینها ارزشهای دوران کودکی من هستند."
ساخت استرالیا
زیر دریایی آقای کامرون در کشور استرالیا ساخته شده است.
در چند سال گذشته، آقای کامرون به صورت مخفیانه با همکاری مهندسانی که در استرالیا هستند مشغول ساخت این زیر دریایی بوده است.
"دیپ سی چلنجر" یازده تن وزن دارد و طول آن هفت متر است.
جیمز کامرون پیش از سفر به اعماق اقیانوس آرام
بیشتر قسمت های این زیردریایی از فوم است، به جز صندلی کارگردان که از فولادی محکم ساخته شده است.
جیمز کامرون به این زیر دریایی "اژدر عمودی" لقب داده است که آب را می شکافد و با سرعت به اعماق زمین می رود.
این زیر دریایی درست شبیه یک استودیوی تلویزیونی کوچک است؛ با نورافکن های فراوان و دوربینهایی در اطراف آن.
آقای کامرون گفته که در بازگشت می خواهد یک مستند درباره سفرش بسازد.
زیردریایی همچنین دو بازوی محرک دارد. این بازوها برای جمع آوری نمونه از کف اقیانوس است.
گروهی از محققان در کنار آقای کامرون کار خواهند کرد تا ببینند آیا گونه جدیدی کشف می شود یا نه. خود آقای کامرون که گفته "علم مهمترین دلیل" سفرش هست.
اولین نفر بعد از پنجاه سال
جیمز کامرون، سومین نفری است که به این عمق از اقیانوس می رود. پیش از او دو نفر دیگر در پنجاه سال پیش به چنین سفری رفته بودند.
سفر قبلی به درازگودال ماریانا، را دان والش و ژاک پیکارد انجام داده بودند. اولی یک افسر بازنشسته در نیروی دریایی آمریکا بود و دومی یک دانشمند سوئیسی در رشته اقیانوس سنجی بوده است.
آنها ۲۰ دقیقه بر کف اقیانوس ماندند. اما چیز چندانی از کف اقیانوس ندیدند. چرا که بر اثر ضربه ای که هنگام فرود آمدن آنها به زمین وارد شد، گل و لای بلند شد و دید آنها را مخدوش کرد.
پناهگیری موقت ساکنان ایستگاه فضایی از ترس برخورد یک زباله فضایی
همزمان با عبور یک تکه زباله فضایی از نزدیک ایستگاه بین المللی فضایی، ساکنان این ایستگاه برای مدتی کوتاه در کپسول های اضطراری پناه گرفتند.
این تکه که بخش جداشده از یک موشک روسی بود، روز جمعه مورد شناسایی قرار گرفت، زمانی که دیگر برای جابه جا کردن ایستگاه فضایی دیر شده بود.
ناسا اعلام کرده که فاصله این زباله با ایستگاه آن قدر کم نبوده که تهدیدی جدی برای ایستگاه به شمار بیاید ولی اقدام احتیاطی در این باره ضرورت داشته است.
طی ۱۲ سال گذشته این سومین بار است که ایستگاه بین المللی فضایی در معرض برخورد احتمالی با زباله های فضایی قرار می گیرد.
در ماه ژوئن یک زباله فضایی از ۳۳۵ متری ایستگاه عبور کرد.
در حال حاضر در این ایستگاه سه فضانورد روس، دو آمریکایی و یک هلندی اقامت دارند.
ناسا حدود ۲۰ هزار شی ء را که در مدار سطح پایین دور زمین می گردند، زیر نظر دارد.
از سوی اتاق کنترل در زمین به آنها دستور داده شد که به دو کپسول اضطراری سایوز منتقل شوند تا در صورت برخورد این تکه با ایستگاه آسیبی نبینند ولی یک سخنگوی ناسا اعلام کرد که در ساعت ۲ و ۳۸ دقیقه روز شنبه به وقت گرینویچ به آنها اجازه بازگشت به ایستگاه داده شده است.
ناسا می گوید که مرتبا در حال ردگیری حدود ۲۲ هزار قطعه در فضاست ولی میلیون ها شی ء در طول چندین دهه در مدار زمین رها شده اند.
از اشیایی کوچکتر از یک سانتیمتر تا تکه هایی از موشک ها، ماهواره های از کار افتاده و مخازن سوخت رهاشده، در میان این میلیون ها قطعه دیده می شوند.
همه این اشیا با سرعت چندین کیلومتر در ثانیه در حرکت اند و در صورت برخورد، ممکن است به ایستگاه بین المللی فضایی یا ماهواره های فعال، آسیب های جدی وارد کنند.
در سال ۲۰۰۴ بزرگترین حجم زباله فضایی تولید شد- زمانی که چین با پرتاب موشک، یکی از ماهواره های خود را منهدم کرد. در جریان این انفجار، بیش از ۳ هزار قطعه و حدود ۱۵۰ هزار تکه ریز فضایی در فضا پخش شد.
در سال ۲۰۰۹ نیز برخورد یک ماهواره روس با یک ماهواره آمریکایی چندین تن قطعه را در فضا پخش کرد.
جنبش خاموشی؛ یک ساعت شمع روشن کنید
شاخه صندوق جهانی طبیعت (WWF) در استرالیا پنج سال پیش حرکتی را آغاز کرد که این روزها به جنبشی جهانی تبدیل شده است؛ ساعتی برای خاموشی چراغ‌ها.
برای چندین دهه، مقابله با آثار تغییرات اقلیمی، دغدغه اصلی فعالان محیط زیست در سراسر جهان بوده است و اختصاص ساعتی مشخص در یک روز خاص از سال برای حرکتی جمعی به منظور اطلاع‌رسانی درباره تغییرات اقلیمی، اقدام بی‌سابقه‌ای به شمار می‌رود که با اقبال جهانی روبه‌رو شده است.
ساکنان سیدنی در سال ۲۰۰۷ میلادی، اولین گام را برای ثبت "ساعت زمین" برداشتند؛ طبق داده‌های کلیک سایت رسمی ساعت زمین، روز ۳۱ مارس سال ۲۰۰۷ میلادی، رأس ساعت ۷ و نیم عصر به وقت محلی، نزدیک به ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر و بیش از ۲ هزار موسسه و شرکت تجاری در حرکتی هماهنگ، برای یک ساعت چراغ‌های ساختمان‌های خود را در سیدنی خاموش کردند.
یک سال بعد، در شرایطی که فعالان محیط زیست به دنبال ترغیب ساکنان بقیه شهرهای استرالیا برای مشارکت در ساعت زمین بودند، مسئولان شهر تورنتو در کانادا برای حضور در این حرکت اعلام آمادگی کردند و در فاصله‌ای اندک ۳۷۱ شهر در ۳۵ کشور جهان به این جنبش پیوستند.
ساعت زمین اولین‌بار ساعت ۷ و نیم عصر در سیدنی آغاز شد و یک سال بعد، به ساعت ۸ عصر منتقل شد، اما سرانجام برنامه‌ریزان آن توافق کردند که ساعت ۸ و نیم تا ۹ و نیم عصر آخرین شنبه مارس هر سال به عنوان ساعت زمین تعیین شود.
بر اساس داده‌های سایت رسمی ساعت زمین، در سال میلادی گذشته صدها میلیون نفر در ۱۳۵ کشور جهان در خاموشی یک‌ساعته "ساعت زمین" مشارکت کردند و حتی برخی از آنها برای نشان دادن حمایت بیشتر، مدت خاموشی را از یک ساعت نیز فراتر بردند.