روزت مبارک

      

هی پدربزرگ... 

ای مرد بزرگ...

تو که به سفر رفتی... 

آن خانه ی بزرگ ... 

با درختانش همگی مردند... 

دیگر زیتونی نبود  

که برای شکار میوه هایش  

کودکانه نبودنت را لحظه شماری کنم....

دیگر کناری نبود.. 

که بر بازوان سترگش آوای جوکو سر دهم... 

دیگر آن تفنگ بادی قدیمی را ندیدم...

که دستانم را دوباره با آن خونین ببینم... 

 دیگر گلمپا نبود... 

که چون آوار بر خانه شان خراب شوم... 

که کبوتران نیزاز هراس نبودنت... 

به استکهلم کوچیدند... 

دست آخر...

من ماندم...  

و خیابان برقی ...

که تهی از قدمهایت بود...

وحسرتی که تا هزار سال  

با من خواهد ماند...