زلزله

پیرمرد را به چالش کشانده بودم

ساعت ها با آب و تاب

 برایش از زمان گفتم

از خورشید

که زاینده ی گرماست

از ستارگانی

که در دامان فضا

 به دنیا می آیند

و از سیاهچاله هایی که

نور را نیز می بلعند.

پیرمرد

 اما

از زمین دلگیر بود

از شب

که زاینده ی سرماست

از کودکانی

 که در دامان مادر جان می دهند

و در سیاهچاله های خاکی

آرام می گیرند.

نومیدانه زمین گیر شدم

این دیگر لالایی نسبیت نمی نمود

تا بال پروازم شود

پس دیگر هیچ نگفته

و

اسیر قطعیت شدم.