نقطه ی آبی

یک بار دیگر به دقت به این نقطهٔ ی کوچک نگاه کنید، این جا همان جایی است که تصور می‌کنیم تنها نقطه‌ای در جهان است که پذیرای زندگی و حیات شده است.

 هر شب نقطهٔ سرخی در آسمان ما می‌درخشد، و همه مردم جهان آن را مریخ می نامند.
یک نقطهٔ آبی هم در آسمان مریخ می‌درخشد و تنها یک کاوشکر به نام کنجکاوی آنجاست که آن را غریبانه زمین می‌نامد.

موضوع زمانی جالب تر خواهد شد که اگر ۵۲۰ میلیون سال نوری از زمین دور شویم یک شبکهٔ باورنکردنی از ۱۰۰ هزار کهکشان‌ را مشاهده می‌کنیم که مانند رشته‌های عصبی درهم تنیده شده‌اند.
این جا ابرخوشه لانیاکیا یا در زبان هاوایی آسمانِ بی‌کران است و آن نقطه قرمزِ کوچک، کهکشان راه شیری و منزلگاه بیش از ۲۰۰ میلیارد ستاره است!
هر نقطهٔ سفید در این تصویر نه یک ستاره، بلکه یک کهکشان است و زمین ما تنها یک سیارهٔ ناچیز در بین تریلیون‌ها سیاره در آن نقطهٔ قرمز رنگ است.
براستی ما در این هستی بیکران چه جایگاهی داریم؟

تقریبا تمام واژه هایی را که احساس شناختنشان را داریم، در چنین فضایی رنگ می بازند.

تنها نجوای وهم آلوده ی سایه های سرزمین تاریکیست که خواب زمینی  ما را بر خواهد آشفت.