ساعت بیست دقیقه به یازده ظهر

هر سال 

جلسه ی آخر کلاس دوازدهم،

مثل زمان کوچ پرنده های مهاجر می مونه!

جایی که همه سبیل تو سبیل،

 با رویاهایی خرد یا کلان، 

آماده ی پرواز به سوی آینده میشن.

و بزنگاه پریدن، نیم نگاهی به اونی که نمی تونه باهاشون بپره می ندازن!

اونی که تو هزار تویی پیر شده،

که اونا قراره حالا حالاها، توش تاب بخورن و سرگیجه بگیرن

تا بفهمن، درد بکشن و بزرگ بشن.

سفرتون سبز رفقا،

آخرین مستمر همه تون رو هم بالا رد کردم

حتی اون هایی هم که در کلاس ها حاضر نبودن!