کهکشان راه شیمی
نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است.
کهکشان راه شیمی
نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است.
پروکسیما قنطورس Proxima Centaur
نام سیاره آنها که به دور پروکسیما قنطورس می‌چرخد، مِتون است و تمدن آنها در هفت سیاره‌ی این منظومه‌ی ستاره‌ای گسترش یافته است. پروکسیما قنطورس تقریباً به اندازه خورشید شماست و حول منظومه‌ی ستاره‌ای دوتایی آلفا قنطورس A و B می‌چرخد. این دو ستاره‌ی بزرگ تشعشعات شدیدی از خود منتشر می‌کنند در حالی که پروکسیمای کوچکتر، تشعشع متفاوت و بسیار شدیدی را منتشر می‌کند. مِتون شبیه ترا، با آب و هوای کنترل شده است.
متونی‌ها از گونه‌های "نور Noor" گروه لیران هستند. آنها انسان‌نماهای قد بلند و غیر جنگجو هستند که طول عمر آنها به حدود ۲۰۰۰ سال زمینی می‌رسد. آنها جامعه‌ای آزاد دارند که بر اساس منشور اخلاقی به جای قوانین استوار است و هنر را به عنوان پایگاه مهمی برای فرهنگ خود توسعه داده‌اند. به عنوان مثال، شهرسازی آنها با استفاده از مواد آلی نیمه شفاف بسیار جالب است و آنها از علم صوت در بسیاری از حوزه‌ها بسیار استفاده می‌کنند. آنها از طریق تله‌پاتی ارتباط برقرار می‌کنند اما استفاده از زبان را حفظ کرده‌اند تا بتوانند با سایر اعضای فدراسیون گفتگو کنند. مِتونی‌ها خیلی مشتاق سفر نیستند، اما برای کنجکاوی علمی اینکار را انجام می‌دهند. به این ترتیب، کنجکاوی علمی آنها را برای دیدار ترا سوق داد. بسیاری از مِتونی‌ها در ایستگاه علمی فدراسیون کهکشانی دنیاها در مدار ترا داوطلب خدمت شدند. سفینه‌های آنها فلزی و دیسکی شکل با گنبدی کم ارتفاع و سه مجموعه پنجره در اطراف است. اندازه‌ی سفینه‌های آنها حدود ۶۰ فوت است. درخشش اطراف سفینه به دلیل اشتعال میدان دیستورشن است تا امکان حرکت فوری بین دو نقطه، ایجاد دیستورشن در پیوستار فضا (فضا-زمان) و پرش به اتر فراهم شود. این کمی با آنچه شما سفر کوانتومی می‌نامید متفاوت است. برای عبور از این تغییر بین‌بُعدی، همانطور که همیشه در هر کجای چندجهانی قانون یکسانی است، سرنشینان سفینه باید وجود خود را به عنوان یک فرکانس با خود سفینه ادغام کنند. این چیزی است که "سفر اتری" نامیده می‌شود. همانطور که این سوال در موضوع تراکم اتمسفریک اغلب مطرح می‌شود، اتفاقی که در این روند می‌افتد بسیار جالب است و کنجکاوی شما را تحریک می‌کند. بسیاری از گونه‌هایی که از جابجایی اتری استفاده می‌کنند، هنگام مواجهه با جّو یک جهان، سفینه‌ی خود را در ابر می‌پوشانند. این یک فرآیند متراکم شدن مولکول‌های موجود در جو آن سیاره است که در اطراف سفینه به دلیل گرمای ایجاد شده توسط میدان دیستورشن ابعادی ایجاد می‌شود.
سفینه‌های مادر بسیار بزرگ هستند، هرگز فرود نمی‌آیند و شکل استوانه‌ای درازی با انتهای گرد دارند (که آنها را از سفینه‌های پلیدینی با انتهای صاف متمایز می‌کند). آنها می توانند تا ۲۴ سفینه‌ی کوچکتر را حمل کنند.
هدیه‌ای از ستاره‌ها
النا دانان
ترجمه: هادی ناصری
تلاش
حتی اگه تو زمین نامساعد هم بودی، دست از تلاش واسه گل زنی بر ندار.
